Ervaringsverhaal van pen- en bezoekvriendin Debbie Kros en begeleider Kim Weel

Debbie: “In coronatijd kwam ik, net zoals velen, thuis te zitten. Ik wilde mijzelf toch nuttig maken. Toen zag ik een oproep voor penvrienden; mensen die een kaartje zouden willen sturen naar cliënten van Leekerweide op locatie Roerdomp. Ik dacht: ‘Dit is wel het minste wat ik kan doen’, en nam contact op met VrijwilligersNH. Coördinator Wanda stelde mij de vraag met wie ik een penvriendschap aan zou willen gaan. Voor vier cliënten stond de vraag open, dus ik besloot ze gewoon alle vier post te gaan sturen.”

Kim Weel is werkzaam als begeleider op locatie Roerdomp in Hoorn; een woon- en dagbestedingslocatie voor cliënten met groeiende ouderdomsproblematieken, met een lichte verstandelijk beperking tot een ernstig meervoudige beperking. Daarbij is zij de aandachtfunctionaris van de vrijwilligers die zich inzetten voor haar groep.
Debbie: “Bij mijn vaste contactpersoon Kim kan ik altijd terecht met vragen of voor advies. Voor mensen die niet bekend zijn met de doelgroep - zoals ik destijds - is het best een stap om vrijwilliger te worden. Ik vond het heel fijn dat ik goed begeleid werd (en nog steeds word) en dat de klik met de begeleiding er direct was.”

Vriendschap via de brievenbus
Debbie: “Allereerst stuurde ik de cliënten alleen kaartjes. En zij stuurde mij kaartjes en mooie knutselwerkjes terug, wat erg leuk was om te ontvangen. Hierbij krijgen de cliënten uiteraard begeleiding van de medewerkers op de dagbesteding, wat zich ook bevindt op de Roerdomp.”
Kim: “Je ziet dat het de cliënten motiveert als ze iets speciaal voor iemand maken. Wij helpen ze bij het bedenken en uitvoeren. Het ontvangen van post geeft ze een heel goed gevoel. De paaskaart van Debbie bijvoorbeeld met konijntje erop was een groot succes. Daar liep cliënt Douwe Jan lange tijd mee rond. Dan wees hij ernaar en dan zag je hem stralen en maakte hij geluidjes waarvan wij weten dat hij blij is.”

Van penvriendin naar bezoekvriendin
Debbie: “Na een tijdje werd ik gebeld door VrijwilligersNH dat ze het zo leuk vonden dat ik penvriendin was, of ik niet ook bezoekvriendin wilde worden. Hier moest ik wel even over nadenken. Als je het doet, moet je het goed doen vind ik. Ik wilde het dus eerst een tijdje aankijken; hoe zo’n bezoekvriendschap precies werkt en hoe het voelt.”

“Pas aan het einde van de coronatijd kon Debbie langskomen om persoonlijk kennis te maken met haar penvrienden.”

Kim: “Coronatijd was wel een lastige periode om te starten. Er mocht weinig en bezoek van buitenaf mocht alleen op de kamer komen. De groepsruimte was alleen toegankelijk voor bewoners en begeleiders.”
Debbie: “Ik zei toch toe en begon als bezoekvriendin van Douwe Jan. Het persoonlijk ontmoeten van de cliënten heeft mij wel een beter beeld van de doelgroep gegeven. Ik werk zelf in de kinderopvang met peuters. Douwe Jan heeft op sommige vlakken veel overeenkomsten met de kinderen waarmee ik werk. In het begin vond ik het wel wat ongemakkelijk. Douwe Jan praat niet, dus je moet hem eerst leren kennen om hem te begrijpen. Ervaren begeleider Kim kan hem ‘lezen’. Dat duurde bij mij wel even. Gelukkig hielp ze mij hierbij. De leuke band met de begeleiding heeft er echt voor gezorgd dat ik niet zomaar heb opgegeven.”

“Als vrijwilliger moet je het even de tijd geven. Ervaren begeleider Kim kan de cliënten lezen. Dat duurde bij mij wel even. Gelukkig hielp ze mij hierbij.”

Kim: “Als vrijwilliger moet je het even de tijd geven. Debbie wordt inmiddels enthousiast begroet. Maar met sommige cliënten bouw je moeilijker een band op. Dan haken sommige vrijwilligers af.
Bij Douwe Jan bijvoorbeeld is het vooral voor- en napret. Tussendoor is hij ontspannen, dan is het niet direct te zien dat hij iets leuk vindt en er blij van wordt. Naderhand kan hij dan ineens gaan lachen of enthousiaste bewegingen maken. En ook als hij weet dat Debbie voor hem langskomt, vertelt hij ons middels zijn gedrag dat hij er zin in heeft.”
Debbie: “In het begin bezocht ik Douwe Jan op zijn kamer en las ik hem voor uit kinderboeken, zoals Thomas de Stoomlocomotief of een sprookjesboek. Dit was niet helemaal mijn ding. Gelukkig kwamen er versoepelingen en opperde ik dat het misschien leuk zou zijn om lekker naar buiten te gaan voor een wandeling. Douwe Jan heeft epilepsie, dus dat kon niet zomaar. Ik kon wel een cursus volgen waarbij ik handvatten kreeg wat te doen, mocht er onderweg iets gebeuren. Dat deed ik en daarna konden we samen op stap.”



Maak contact, contact maakt
Debbie: “Eerst bezocht ik hem eens per maand. Voor mij is het een kleine moeite om een uurtje vrij te maken, dus waarom niet vaker. Daarom later toch eens per twee weken, en dat doe ik nog steeds.
Ik klets veel onderweg; positieve dingen aanwijzen en omgevingsgeluiden zoals de trein benoemen.”
Kim: “Je hoeft ook niet altijd te praten. Het lekker buiten zijn is voor cliënten ook al heel fijn.
Cliënten die niet praten worden vaak lager ingeschat, terwijl cliënten die wel praten soms een lager niveau hebben en te hoog worden ingeschat. Sociaal emotioneel functioneert Douwe Jan bijvoorbeeld op 9 maanden. Op andere vlakken op 3 jaar. Hij kan zich zelf aankleden en zelfstandig naar het toilet gaan. Vaak is dit ook aangeleerd gedrag. De dagbesteding is hierop afgestemd en wordt aangeboden op de verschillende niveaus.”

Flexibel vrijwilligerswerk
Op de Roerdomp zijn nog een bezoekvriendin en een groepsvrijwilliger actief. Begeleider Kim staat alleen op de groep met zes ouderen cliënten met een beperking. De leeftijd ligt tussen de 45-75 jaar. Voor Kim is het dan ook fijn dat er af en toe gezelschap is van een vrijwilliger.
Kim: “Daar heb je toch andere gespreksstof mee en dat is ook leuk voor de groep. Gezien de dagbesteding op de woonlocatie is, zijn de tijden wat het vrijwilligerswerk heel flexibel. De cliënten grotendeels ook. Dat maakt het verplaatsen van een wandelafspraak bij slecht weer dan ook gemakkelijk.”
Debbie: “En dat maakt het voor mij dan ook heel goed te combineren met mijn gezin en werk. Voor mij is dat echt ideaal. Naast de bezoekjes aan Douwe Jan, stuur ik hem en cliënten Mukesh en Hans met feestdagen nog steeds een kaartje. Of vanaf mijn vakantieadres.”
Kim: “En daar zijn ze heel blij mee! Kijk maar naar de kaarten op Douwe Jan zijn kamer. Hij kijkt er vaak naar en beleeft er nog steeds veel plezier van. En wij ook.”


Cliënten Mukesh en Hans zijn blij met de post van hun penvriendin Debbie.

Samen sterk
Kim: “Vrijwilligers zijn ontzettend waardevol en moet je koesteren.”
Debbie: “Ik vind dat we enorm gekoesterd worden. Begeleiders zoals Kim dragen bij aan het gevoel van waardering. Daarbij krijgen we attenties en worden er vrijwilligersfeesten georganiseerd. Daar ontmoette ik de laatste keer een medevrijwilliger die ook actief is op de Roerdomp. We zijn een keer samen gaan wandelen met de cliënten en hebben onderweg een kopje koffie gedronken, lekker buiten met de zon op ons gezicht; leuk voor de cliënten én voor ons. Samen vrijwilligerswerk gaan doen kan natuurlijk ook. Ik hoop met mijn verhaal anderen te motiveren om ook een uurtje vrij te maken en zich in te zetten voor deze wellicht nog onbekende doelgroep.”


Maak jij ook met liefde een uurtje vrij?
De kracht van persoonlijke aandacht zorgt voor een dag met een lach. Maak jij ook graag een uurtje vrij om een goed gevoel te geven én te krijgen? Wees welkom om kennis te komen maken met de mooie mensen en verhalen op verschillende locaties van WilgaerdenLeekerweideGroep!

Meer informatie en alle openstaande hulp- en contactvragen vind je op: www.vrijwilligersnh.nl